Ik selecteer hieronder mijn twee favoriete fragmenten. Ze getuigen van haar frisse stijl, haar inlevingsvermogen en haar wijsheid. Misschien geeft het je zin om zelf dit werk te ontdekken.
“In het artikel wordt het schuldgevoel beschreven dat ik ook dikwijls voel, dat opkomt wanneer ik met de auto rijd of in bad ga, wanneer ik thuis kom en merk dat ik het licht de hele dag heb laten branden. In het artikel wordt het bestempeld als ecorexia. Mensen, vooral uit mijn generatie, voelen zich schuldig wanneer ze door hun eigen toedoen het milieu vervuilen. Daartegenover stelde de journalist dat sommigen van de oudere generatie aan transitieverlies lijden. Ze missen de gezellige harden, die moeten verdwijnen voor zuinige ketels, de plastic rietjes in het appelsap van de kinderen, die nu van bamboe of papier moeten zijn. Het gemis van iets wat overgaat in iets anders. Ze worden er droevig of boos van, alsof je door te zetten dat er iets moet veranderen aangeeft dat het vroeger slecht was. Alsof je ermee zegt dat ze alles hun leven lang verkeerd hebben gedaan. Beide generaties Vorden in de tekst als angstig bestempeld. De ene generatie is bang om iets fout te doen, de andere bang om het fout te hebben gedaan.”
“Misschien is er in een mensenleven zelden een duidelijk begin- en eindpunt, uitgezonderd van een geboorte en een sterfte. Er is zoveel wat onduidelijk is: de oerknal, het begin van een relatie, het einde van een vriendschap, een gedachtekronkel, de start van een kattenallergie, het eindpunt van kanker, de overgang van kind naar volwassene. We verzinnen tijdsaanduidingen, rituelen, deuren, opritten, in- en uitgangen, vuurwerk, trouwpartijen en echtscheidingen, finishlijnen, muren en andere vormen om met die noodzaak tot een begin eind om te gaan en soms, soms werken ze niet.”
Heyrman, Corinne (2022). Het begin en zijn oneindigheid. Antwerpen/Amsterdam: Uitgeverij De Arbeidspers
