De tekst wordt afgewisseld met tekeningen van Catherine Carton zelf en van haar dochter Judith. Er staan ook veel gedichten in, onder meer van Kris Gelaude, Guillaume Van Der Stighelen en Claire Vanden Abbeele. Dit is een interpretatie van een tekstje van Toon Tellegen:
Ik dacht: wanneer zal ik eens één minuut niet aan jou denken? Nu? Ik ging zitten en dacht één minuut niet aan jou.
Toen stond ik op en wandelde verder, dacht verder, steeds verder, zonder tussenpozen aan jou.
Hoewel dit uiteraard een boek is met veel emotionele geladenheid, straalt het een zekere nuchterheid uit die verfrissend is. Catherine Carton raadpleegt spirituele bronnen maar wordt nooit zweverig. De boventoon van dit boek is constructief: ondanks – of misschien dankzij – alles wilt de auteur met positieve energie in het leven blijven staan.
Dit is een boek recht uit het hart, een zoektocht naar zingeving, een getuigenis neergeschreven door een ervaringsdeskundige.
Wat me kracht geeft is schrijfwerk van iemand die wijs in het leven staat. Ze toont het ‘met lege handen lot’ zoals het is: rauw, en in de rauwheid met veel liefde, over en weer slingerend van het ene gevoel naar het andere.
In al zijn kwetsbaarheid is dit een krachtig boek. Naast verdriet, ongeloof en frustratie, maakt de mama-auteur plaats voor liefde, mildheid en dankbaarheid. Getuige daarvan zijn deze fragmenten die voor vele sterrenouders herkenbaar zullen zijn. Zoals deze passage over de dualiteit waarin we leven:
“Het is alsof er twee werelden zijn: de ‘happy facebook-wereld’ waarin alle kersverse mama’s pronken met hun pasgeboren baby’s en volop genieten. Daarnaast is er ook de ‘met lege handen – wereld’ waarbij mama’s in eenzelfde situatie hun leed delen of elkaar steunen. Het voelt nog steeds zo onrealistisch dat dit ons verhaal is. Het is net alsof mijn hart aan flarden ligt.” (p. 27)
En dit stukje over ‘neen zeggen’:
“Vandaag zeg ook ik dikwijls ‘neen’. ‘Neen’ tegen het reeds geplande familieweekend bijvoorbeeld. Misschien kan ik het volgend jaar wel aan, maar nu ben ik er nog niet klaar voor.” (p.33)
Ik heb Catherine recent leren kennen. Ze is een levenslustige, creatieve, daadkrachtige vrouw die met liefde en lef in het leven staat. Zoals ze zelf schrijft: “Ook vandaag ben ik nog een heel gelukkige vrouw. Emoties maken deel uit van het leven. Voor deze intensiteit ben ik erkentelijk.”
“Ik was zwanger van mijn zoon, ik ben gestorven met hem, ik ben geboren dankzij hem.” (Catherine Carton)
Saskia Vandeputte
Carton, Catherine (2018). Wat me kracht geeft. Uitgeverij BoekBoek.
‘Wat me kracht’ geeft is enkel te koop als e-boek via Amazon.
Catherine werkt rond rituelen, systeemtrauma, medische incidenten en rouw: https://www.catherinecarton.be
Deze recensie is verschenen in Het Lichtpuntje, tijdschrift van Met Lege Handen, vzw voor ouders van een overleden baby